Kerst is niet voor iedereen
De donkere dagen voor Kerst, zo worden de laatste paar weken van december ook wel genoemd. Voor sommige onder ons zijn deze dagen écht donker. Donker omdat de tijd van verplicht “verrie kezellik” met elkaar het kerstfeest vieren er weer aankomt. Donker omdat je vrij recentelijk een dierbare hebt verloren. Donker omdat je afglijdt in een poel van innerlijke duisternis, gevoelens van eenzaamheid, somberheid en depressie. Juist doordat we van alles móeten en niet kunnen of willen worden deze gevoelens in de laatste weken van december versterkt.
Maak depressie bespreekbaar!
Wanneer je (bijna) dagelijks, gedurende tenminste twee weken, van vijf of meer van onderstaande symptomen* last hebt dan heb je een depressie:
- een sombere stemming
- een duidelijk verminderde interesse of plezier in (bijna) alle activiteiten
- een verminderde eetlust en gewichtsverlies, of juist een toegenomen eetlust met gewichtstoename
- slapeloosheid, slecht slapen of juist te veel slapen
- geagiteerd en rusteloos zijn of juist geremd
- vermoeidheid en verlies aan energie
- gevoelens van waardeloosheid of overmatige schuldgevoelens
- moeite hebben met concentreren, nadenken en beslissingen nemen
- terugkerende gedachten aan de dood of zelfdoding
*(bron: www.omgaanmetdepressie.nl)
Het belangrijkste is dat je je niet hoeft te schamen voor depressieve gevoelens. Erken deze gevoelens en veeg ze niet onder het tapijt want depressie is een ziekte, een ziekte die iedereen kan overkomen! Een ziekte die te behandelen is.
Zij leed aan de ziekte depressie
De reden waarom ik vandaag over de ziekte depressie begin is dat deze week iemand uit mijn jeugd zich van het leven heeft beroofd. Ook al is het echt jaren geleden dat ik haar gesproken heb, toch blijft het een schok als iemand deze stap zet. Dat ze klaarblijkelijk géén andere weg zag om van haar pijn en problemen af te komen dan uit het leven te stappen. Vreselijk!
In mijn naaste omgeving heeft een paar jaar geleden een zeer goede vriendin een poging tot zelfdoding gepleegd, gelukkig is het mislukt. Ook zij zag géén andere weg om van haar pijn en problemen af te komen. Heb ik dit zien aankomen? Totaal niet! Lang heb ik me daar schuldig over gevoeld. Het voelt alsof je in gebreke bent gebleven.
De twee vragen die bij mij het meest speelde waren: had ik signalen moeten opvangen en waarom durfde ze ons niet te vertellen dat het niet goed ging? Nadien vaak met haar hierover gesproken. Ook al gaf ze aan dat het niet aan mij (aan ons) lag dat we haar niet hebben kunnen helpen, toch blijft het aan je knagen.
Tegen iedereen die denkt aan zelfdoding wil ik zeggen, doe het alsjeblieft niet! Je bent het waard om te leven!